Ηφαίστειο

Τι παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι...
Μπορεί να έχουμε μέσα μας χίλιες δυο σκέψεις που μας τρώνε και μας πικραίνουν, αλλά πολύ δύσκολα θα τις παραδεχτούμε. Έχουμε ανάγκη, φαίνεται, να υπάρχει πάντα κάτι στο μυαλό μας να το βασανίζει. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να είμαστε ένα ηφαίστειο ανέκφραστων σκέψεων και συναισθημάτων, που αργά ή γρήγορα θα εκραγεί. 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Εκείνη η μέρα που θα έρθει

Εικόνα
Έφυγες τόσο ξαφνικά και τόσο αθόρυβα που δεν πρόλαβα ούτε να κλάψω. Η απουσία σου στην αρχή ήταν ηχηρή, μα με τον καιρό κατάφερα να την συνηθίσω. Πρόσεξε με...Να την συνηθίσω, όχι να την ξεπεράσω. Αλλά θα έρθει κι εκείνη η μέρα. Η μέρα που δεν θα με νοιάζει πια που οι δρόμοι μας δεν κατάφεραν να συναντηθούν κι έμειναν για πάντα παράλληλοι. Η μέρα που η εικόνα του προσώπου σου θα έχει πια ξεφτίσει και τελικά θα χαθεί. Ακριβώς όπως ξέφτισαν και τα όνειρα που έκανα για εμάς. Θα έρθει, λοιπόν, εκείνη η μέρα που θα μπορώ να ακούσω εκείνο το τραγούδι, χωρίς να σε σκέφτομαι. Η μέρα που θα σηκώσω το κεφάλι ψηλά, θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα φωνάξω με όλη μου τη δύναμη ότι έχω απαλλαγεί πλήρως από εσένα. Και το κυριότερο: η μέρα εκείνη θα φέρει πίσω το κομμάτι του εαυτού μου που είχε χαθεί με τη φυγή σου.
Διαβάστε περισσότερα

Τα ήσυχα βράδια

  Μου αρέσουν αυτά τα ήσυχα βράδια του καλοκαιριού. Τα βράδια που δεν έχεις όρεξη να βγεις ή δεν βρίσκεις παρέα για να βγεις και απλά κάθεσαι σπίτι και απολαμβάνεις την ησυχία σου, την μοναξιά σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχουμε συνδυάσει τη λέξη"μοναξιά" με κάτι αρνητικό. Όλοι οι άνθρωποι την χρειάζονται κάποιες φορές. Γιατί αυτές τις φορές έχεις την ευκαιρία να σκεφτείς, να τα βρεις με τον εαυτό σου.  Αυτά τα βράδια, λοιπόν, παίρνω μια παγωμένη μπύρα από το ψυγείο, ανάβω τσιγάρο και κάθομαι στο μπαλκόνι.  Αυτά τα βράδια, το μόνο που ακούγεται είναι τριζόνια, σκύλοι που γαβγίζουν και μια κουκουβάγια από κάπου πιο μακριά. Που και που μπορεί να ακουστεί και κανένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι...Ίσα ίσα για να χαλάσει την ηρεμία. Τελικά, έχει και τα θετικά του το να ζεις στην επαρχία. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό. Εγώ που στα 16 μου ονειρευόμουν να σπουδάσω σε μια μεγάλη πόλη, τώρα πέντε χρόνια αργότερα, αποζητώ αυτή την ηρεμία που μόνο η ζωή στην επαρχία μπορεί να μου προσφ
Διαβάστε περισσότερα