Suspicious Minds

Τι παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι... Μπορεί να έχουμε μέσα μας χίλιες δυο σκέψεις που μας τρώνε και μας πικραίνουν, αλλά πολύ δύσκολα θα τις παραδεχτούμε. Έχουμε ανάγκη, φαίνεται, να υπάρχει πάντα κάτι στο μυαλό μας να το βασανίζει. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να είμαστε ένα ηφαίστειο ανέκφραστων σκέψεων και συναισθημάτων, που αργά ή γρήγορα θα εκραγεί. 

  Μου αρέσουν αυτά τα ήσυχα βράδια του καλοκαιριού. Τα βράδια που δεν έχεις όρεξη να βγεις ή δεν βρίσκεις παρέα για να βγεις και απλά κάθεσαι σπίτι και απολαμβάνεις την ησυχία σου, την μοναξιά σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχουμε συνδυάσει τη λέξη"μοναξιά" με κάτι αρνητικό. Όλοι οι άνθρωποι την χρειάζονται κάποιες φορές. Γιατί αυτές τις φορές έχεις την ευκαιρία να σκεφτείς, να τα βρεις με τον εαυτό σου.  Αυτά τα βράδια, λοιπόν, παίρνω μια παγωμένη μπύρα από το ψυγείο, ανάβω τσιγάρο και κάθομαι στο μπαλκόνι.  Αυτά τα βράδια, το μόνο που ακούγεται είναι τριζόνια, σκύλοι που γαβγίζουν και μια κουκουβάγια από κάπου πιο μακριά. Που και που μπορεί να ακουστεί και κανένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι...Ίσα ίσα για να χαλάσει την ηρεμία. Τελικά, έχει και τα θετικά του το να ζεις στην επαρχία. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό. Εγώ που στα 16 μου ονειρευόμουν να σπουδάσω σε μια μεγάλη πόλη, τώρα πέντε χρόνια αργότερα, αποζητώ αυτή την ηρεμία που μόνο η ζωή στην επαρχία μπορεί να μου προσφ